Από κάπου ξεκινάμε, όλοι μας, την πολιτική μας τοποθέτηση: οικογενειακές καταβολές, με τις παλιές πολιτικές αγάπες και τα παλιά μίση, εφηβικές ανησυχίες, συμμετοχή, στα νιάτα μας, σε πολιτικούς σχηματισμούς, μεταγενέστερες ίσως ανακατατάξεις ή αποκηρύξεις και ένα σωρό άλλα. Ένα όμως στοιχείο παραμένει συνήθως αμετάβλητο: ο διαχωρισμός της αριστερής και της δεξιάς ιδεολογίας. Διαχωρισμός που παραμένει απρόσβλητος από κάθε σημαντικό ιστορικό γεγονός του παρελθόντος, από κάθε απόπειρα "καρτεσιανής" κριτικής τοποθέτησης των πραγμάτων, αλλά και από κάθε νέα ιστορική ανατροπή που γίνεται στις μέρες μας. Το εάν τελικά ο πολίτης ανήκει στην Αριστερά ή στη Δεξιά αποτελεί πλέον μέρος του DNA του και δεν αλλάζει σε όλη του τη ζωή! (Να κάτι ανάλογο: θυμάστε μήπως για ποιο λόγο, όταν ήσασταν πιτσιρίκος, αποφασίσατε, κάποια στιγμή, να γίνετε Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός και στη συνέχεια παραμείνατε έτσι σε όλη σας τη ζωή;)

Εάν, λοιπόν, κάποιος μας πει ότι σήμερα η εμμονική "προσκόλληση" σε αυτούς τους διαχωρισμούς είναι πλέον χωρίς αντικείμενο και ότι, αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύαμε, είναι όχι μόνο εξαιρετικά βλαβερή για την κοινωνία μας, αλλά και χωρίς κανένα απολύτως νόημα, μάλλον θα αντιδράσουμε βίαια! Παρ’ όλα αυτά, θα πρέπει να αποτολμηθεί!